1

امروز هوا خیلی خیلی قشنگ بود. هوا یه جورایی بوی پائیز میداد. نمیدونم این به خاطر کولر گازیهایی بود که از صبح تا ساعت هشت شب زیرش بودم یا به خاطر احساس خفیف گلو دردم بود. اما در کل روز خوبی بود برام.
الان ساعت ده شبه که دارم این متن رو مینویسم، بوی قهوه آروم داره مغزمو قلقلک میده، عینکم یه ذره کثیف شده ولی پاکش نمیکنم، همیشه همینجوری دوست داشتم، همیشه دوست دارم با عینک دستمالی شده و تار به مانیتور چشم بدوزم، برام آرامش بخشه!، دود سیگار داره جلوی صفحه ال سی دی رقص کنان بالا میره، یه سکوت عظیم اینجا حکم فرما شده، فقط صدای کیبورد داره فرمانروایی میکنه، گاهی اوقات هم صدای آروم جلزو ولز سوختن سیگار که انگار تو این همه سکوت داره فریاد میکشه، و میگه آی سوختم، دارم سعی میکنم افکارمو متمرکز کنم، پاهامو تا آخرین حد ممکن دراز کردم و به میز کامپیوترم تکیه دادم، البته کامپیوترم نه، کامپیوتر بهتره، آخه من اینجا مهمانم، مدتهاست که مهمانم شاید حدود یک سال بشه، بی اختیار یاد اون روزای قدیم می افتم زندگی من توی چند سال گذشته خیلی خیلی دگرگون شده، راحت میتونم بگم چند دور سیصد و شصت درجه زده و هر بار اتفاقاتی جدید و زندگی جدید برایم به ارمغان آورده، وای باز الکی دلم یکدفعه گرفت، میدونین چیه، دلم بد جوری هوای دوست شدن با یه آدم جدید کرده، اصلاً اومدم اینجا بنویسم تا دوستای جدید پیدا کنم. امیدوارم کسایی باشن تا حرف همو بفهمیم، کسایی باشن تا بتونیم با هم دوست بشیم، فارغ از قیل و غال دنیا (البته اگر املایش را درست نوشته باشم).
خب پس منظر میشم ببینم که اینجا برام خونه خوبی میشه یا نه...